Hugo

“Mensen raak je kwijt en je leert nieuwe kennen. Maar je eigen lichaam hou je je leven lang”

Het verhaal van Hugo

Toen ik er als kind achter kwam dat er verschil was in geslacht, schrok ik. Ik vertelde mijn moeder dat ik een jongen was en geen meisje. Maar deze gevoelens werden een verboden onderwerp, hier mocht thuis nooit meer over gesproken worden. Maar hoe hard ik het ook onderdrukte, dit gevoel bleef bestaan.

Op een dag keek ik tv en er was een programma op met een jongen die vertelde dat hij als een meisje was geboren. Heel aandachtig keek ik en besefte me natuurlijk meteen dat ik dit ook had. Eindelijk een bevestiging dat mijn gevoel bestond. Dat ik bestond, en dat er iets tegen te doen was: hormoonremmers! Het was op dat moment ook nog niet te laat, want het was nog voor mijn puberteit. Dolgelukkig rende ik naar mijn moeder om haar het goede nieuws te vertellen dat ik wel me zelf kon zijn, als ik maar die remmers zou krijgen en later hormonen. Nog steeds durf ik haar reactie niet te herinneren, hoe laaiend ze was dat ik er over begon. Door haar reactie ben ik vaak bang om mezelf te zijn en ben ik lang verdrietig geweest. Ik dacht na over de dood, omdat ik op die manier uit mijn lichaam zou kunnen ontsnappen.

Ik hield me vast aan het idee dat ik een man zou worden als ik 18 was. Dan kon ik eindelijk verder. Later pas kwam ik erachter dat het een lang proces is en inmiddels was mijn vrouwenlichaam al helemaal ontwikkeld. Nu gebruik ik eindelijk hormonen en voel ik me steeds beter. Ik kijk erg uit naar de operatie.

Achteraf, denk ik zo vaak ‘Had ik maar..’. Had ik maar gepraat, had ik het maar tegen een leraar gezegd of iemand anders van buitenaf. Was ik maar zelf naar de huisarts gegaan om te zeggen dat ik een jongen moest worden. Dan zou ik nu geopereerd zijn. Dan zouden mensen waar ik nu mee omgaan me nooit anders hebben moeten kennen. Dan zou ik geen of weinig littekens hoeven te dragen. Dan zou ik geen brede heupen hebben gehad. Dit verhaal schrijf ik omdat ik andere jonge mensen met genderdysforie niet de ellende mee wil laten maken waar ik in heb geleefd. En ik hoop dan ook, dat als mensen dit verhaal lezen en twijfelen, ze direct naar hun huisarts gaan voor een doorverwijzing naar het VU in Amsterdam! Ongeacht de leeftijd, of dat er niemand is die achter hun staat. Want mensen raak je kwijt en je leert nieuwe kennen, maar je eigen lichaam hou je je leven lang!