Omgaan met je omgeving

Er zijn ook redenen om het niet te vertellen aan je ouders. Als zij zich sterk afkeurend uitlaten over homoseksualiteit, transgender of over mensen die ‘anders’ zijn.

Lhbti+ is een afkorting die staat voor lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender, intersekse en meer vormen van seksuele/romantische orientaties, genderidentiteiten, genderexpressies en sekse kenmerken. 

Sommige lhbti+ jongeren zijn bang voor de reactie van hun ouder(s)/verzorger(s). Vaak denken ze dat ze zeker van hun gevoelens of identiteit moeten zijn voordat ze er met hun ouder(s)/verzorger(s) over beginnen.

Niet alle kinderen komen uit de kast, want waarom zou je als lhbti+ persoon wel uit de kast moeten komen en als cisgender/hetero niet?

Je ouders kennen je goed: ze hebben je van jongs af aan meegemaakt en je zien opgroeien. Als het goed is, zijn ze geïnteresseerd in je, en willen ze het beste voor jou. Dat kan betekenen dat ze het al weten of vermoeden.

De ‘makkelijkste’ manier is, om het gewoon te zeggen: pap, mam, ik ben lesbisch, of: ik ben een meisje (als je geboren bent als jongen bijvoorbeeld).

Onder jongeren is ‘homo’ nog altijd een scheldwoord. Hoe kom je dan uit de kast naar je vrienden? Misschien heb je vrienden die het allang vermoeden en het prima vinden. Leuke vrienden die je kunnen steunen.

Niet iedereen accepteert je als je vertelt dat je LHBTI+ bent. Sommige mensen discrimineren. Discriminatie is onderscheid maken tussen mensen, en op grond daarvan mensen ongelijk behandelen.

Zit je ergens mee zit of voel dat je je somber. Misschien schaam je je, ben je verdrietig, onzeker of eenzaam. Of voel je je niet thuis in jouw eigen lichaam of heb je er een hekel aan.

Als je je genderidentiteit of je seksuele voorkeur ontdekt, kan dat je verwarren. Misschien accepteer je je eigen gevoelens niet, of maken ze je onzeker. Misschien word je gepest of accepteert je familie je niet.

Het kan enorm opluchten om over je gevoelens te praten. Maar hoe pak je dat aan?